O raju, a cóż to za dziwności?
Po nadrobieniu tych wszystkich mrożących krew w żyłach historii z czterech ostatnich epizodów, mam jakieś takie dziwne uczucie przełomu i w sumie ch#j jeden raczy wiedzieć z czego ono dokładnie wynika. Może uda nam się to wspólnie wykminić podczas niniejszych wypocin. Odpalamy dymy i jadymy.
No więc po prostu coś we mnie trachło, prykło, jebło, kaputło. O ile we wcześniejszych sezonach snułem różne narkotyczne baje o Leśnych Skrzatach podrzucających ajdole wybrańcom swojego mistrza, o Antonim szepczącym mi przez łokitoki spiskowe teorie na temat poszczególnych scenek, czy o zezowatych stulejarzach z edytorni mających za zadanie nastroić nasze mózgi na sukces poszczególnych zawodników, to jednak ciągle jak gdyby bawiłem się tą myślą i nigdy nie plujnąłem autorytatywnie trzema magicznymi słowami, będącymi swego rodzaju auto-avada-kedavra każdego fana:
Survivor jest ustawiony.
Czy plujnę teraz? Ano zobaczmy. Pomińmy odcinek z ukatrupieniem
Cole’a, na którym to się wcześniej zatrzymałem, bo ten akurat był ciekawy jak powtórki Esmeraldy na TV4, które maniacko ciśnie mój dziadek, a i sam dżentelmen na pewno ochoczo pobieżył na Ponderosę, żeby pokalać wreszcie pod szałasem
Niepokalaną Jess, z wdzięczności za to, że podłożyła dla niego grę. W sumie jakby nie patrzeć, Survivor jest chyba najlepszym wynalazkiem dziewicobójczym, który stworzyła ludzkość, tuż po alkoholu i Erasmusie w Hiszpanii. Dwadzieścia świeczek zdmuchniętych, a błona wciąż zalega ci między nogami? Don’t worry, Probst to załatwi.
Na następnym przystanku mieliśmy krokodyle łzy kolegi Mawa, czyli skręcenie karku panu
Jot Pe Na Sto Procent. A pomyśleć, że odcinek zaczął się tak prawilniutko. Jak pamiętamy,
Wielki Biały Ninja zebrał na rewardzie wojska przeciwko teamowi
Szczurek (copyright by kolega Kobra, 2017) &
TypowaStarszaPaniRunnerUp. Sprawiło to, że mocno polubiłem naszą obżartą śledziami panią rybaczycę, kibicowałem, żeby zawojowała jak najdalej, a i wtedy edit pozwalał nam jeszcze przypuszczać, że tak się stanie. Okazało się jednak, że pozostając przy świątecznych klimatach, odcinek był trochę jak ten czekoladowy mikołaj z bazaru za 3,99, który kusi błyskiem i kolorem, a po odpakowaniu wychodzi na to, że jest krzywy, połamany i wygląda jak dildo.
Nadszedł bowiem
TEN moment.
Wielki Biały Ninja wydobywa z siebie jakiś idiotyczny okrzyk po japońsku i robi majestatyczny zamach swoją samurajską kataną. Ja struchlony przymykam oczy i czekam, spodziewając się, że za chwilę obryzga mnie krew z przyłbicy
Szczurka lub
Typowej. Aż tu nagle jebs.
JP 
Tajemniczym zbiegiem okoliczności oszczędzono dwójkę groźnych superfanów, no po prostu czyste nasienie Janka Karalucha, którzy udowodnili wcześniej, że są w stanie razem mocno narozrabiać, a zutylizowano gościa, który przez całą grę był łejstofspejsem i o Survivor usłyszał wyłącznie przypadkiem, bo mamie akurat pilot jebnął na podłogę i niechcący przełączył się kanał ze Świata Według Bundych.
Po owym ciosie tortem w pysk stwierdziłem na pewien czas, że pierdolę, że wyłączam w środku podwójnego odcinka, że nie oglądam tego, nie piszę o tym i w ogóle hurr durr, więcej bujd sobie wcisnąć nie dam. Najpierw analogiczna sytuacja w ósmej rundzie z
Niepyskatą Murzynką zamiast
Łysego, która zagrożeniem była jak Jaś Mela dla Usaina Bolta, a teraz to. No ludzie kochani.
Gdy tumany wkurwu opadły, stwierdziłem, że no dobra, dam się ugłaskać z szacunku do formatu. I na początku przyznam, że ok, pogłaskali mnie, pomyziali i powachlowali strusimi piórami, bowiem przyszła kryska na
Łyska. To wydawało się już bardziej naturalne. Przynajmniej wtedy, bo teraz niucham, że reżyserka miała po prostu więcej wyhajpowanych postaci na podorędziu, a w końcu był to już etap F8, trzy odcinki na zad od finału. Może uznali, że pobrykał już sobie wystarczająco i wszyscy zdążyliśmy już dziko zapragnąć jego występu w najbliższych all starsach, bo to przecież głównie o to chodziło, haaa, widzisz, przejrzałem cię Probst, nie ma kurwa lipy
Poza tym, przyznam tu trochę rację Dżekowi, Ciriemu i innym naszym szefom. Rzeczywiście, koło Hantza to to nawet w autobusie nie siedziało. Mogło sobie odpaść.
No i wreszcie clue sezonu.
Benowa żonglerka ajdolami. Ten pierwszy to jeszcze sponio, mogę łyknąć – akurat go sobie znalazł, a
Wielki Biały Ninja doprosił się nieszczęścia na własne życzenie, bo trochę za wcześnie zaczęli przeciwko niemu knuć. Pomysł był zresztą o tyle parchaty, że nawet gdyby doknuli się swego i wysłaliby
Bena do góry, żeby spijał sobie w chmurkach łychę z innymi marines, którzy nie mieli na froncie tyle szczęścia, to i tak zostaliby przecież narażeni na odstrzał w systemie 3:3, bo niekochany przez nikogo
Zachalski łatwo mógł się zsojuszyć ze
Szczurkiem i Typową. Nie do końca więc chwytam ich cudowny plan na tamten moment. #Andrzej,ToJebnie
Ok, a zatem rybaczyca padła z poderżniętym gardłem i wyłupionymi ze zdziwienia oczami, niczym te wszystkie flądry i sumy, którym sama wcześniej odbierała żywot. No cóż, trudno, czasem i tak się zdarza, że pierdolnie marynarza. Ale co odpyrkotało się później, to już przechodzi moje pojęcie. Ajdol na ajdolu, ajdolem pogania. Kiedy oni w ogóle ostatnio pchali to dziadostwo tak co rundę, na końcowych etapach? Że nie wspomnę już o tym, że te hidden ajdole były takie hidden, że znalazłbym je nawet ja, tombak90, człowiek regularnie rugany przez towarzyszkę życia za to, że nie potrafi sobie nawet znaleźć w szufladzie dwóch z grubsza podobnych skarpetek, które nie różniłyby się kolorem, długością i stopniem zadziurawienia. A skoro tak, to dlaczego te wszystkie
Rajany, Srajany, Pinta, Typowa Starsze Panie Runner Up i inne demony strategii ani razu się na nie nie napatoczyły, tylko zawsze trafiały akurat w bohaterskie ręce pana marines?
Ale spokojnie, myślę sobie. Przyjdzie F4, skończy się głupeczkowanie, Probst już dalej swojego ziomeczka nie przepchnie. Wszystkie starosumeryjskie, spisane na papirusach prawa Survivor wyraźnie traktują przecież o tym, że ajdole kończą się właśnie na tym etapie. O ja głupi – nie doceniłem kunsztu mistrza. Po zorganizowanym w panice, pod osłoną nocy, zebraniu z
Leśnymi Skrzatami w krzywym szałasiku produkcji, zapisał on kilka tablic, podarł niejedną kartkę, przelał kilka eliksirów z probówki do probówki i wykrzyknął muahahahaa, maaaam! Eureka, akurat właśnie teraz wprowadzimy ten zajebiaszczy twist z F4, jeszcze się gawiedź ucieszy i będzie nas całować po rękach za to, że wprowadzamy im do programu jakiś płodozmian.
Później już niematotamto – podczas gdy my jaraliśmy się jak
Typowa Starsza i Pan Pinto zacieszają bajgle, że hihihi, nie powiemy nic
Benowi, z pewnością nic nie wie o tym, że czeka go konkurencja z ogniem, więc łatwo go ogramy, aaaale to sobie wymyśliliśmy, hajfajf, to gdzieś tam dalej, za jednym czy drugim drzewkiem,
Leśne Skrzaty z pewnością zatroszczyły się o sprowadzenie na wyspę najlepszych piromanów, by przeszkolili wybrańca swojego pracodawcy tak skrupulatnie, żeby ział na tym zadaniu ogniem jak pierdolony Charizard.
Na finale poszło już gładko i
Ben nie musiał nawet zbyt wiele mówić, czego też nie robił, siedząc sobie po środku jak taka leluja i mamrocząc na przemian o żonce i o tym całym pi ti es di.
Pozostałych nawet nie jest mi jakoś szczególnie szkoda.
Szeregowiec Rajan, tak szumnie reklamowany na początku sezonu, koniec końców okazał się takim bardziej Żandarmem z Saint Tropez, który jest życiową pierdołą, jego gra skończyła się właściwie od momentu blindsidu na
JP’im i do końca nie mógł się chyba pozbierać, siedząc i pochlipując, że noale jak to, nerdowi w Survivor mogło się cokolwiek nie udać? Nie tak się umawialiśmy, Dżefie Probście. A Dżef Probst stwierdził najwidoczniej, że Pan Szczurek nie wytrzymał konkurencji osobowościowej i naród amerykański zdecydowanie bardziej podnieci się bohaterskim marines. Gawiedź "chce bohatera", jak to piała swego czasu ta siwa wiedźma ze Shreka, tak więc on, dobra dusza, postanowił im go dostarczyć układając pod to całą historię w tym sezonie.
TypowejStarszejPaniRunnerUp (haaa, znowu trafiłem) po prostu nie lubiłem i mimo, że ostatecznie była moim zdaniem najlepszym wojem w F3, to jakoś przykro się patrzyło jak rozpruwa sobie dupsko, gdy cokolwiek nie idzie po jej myśli. Wychodzi na to, że idąc za Sienkiewiczem, dobro być wtedy jak Kali komuś zajebać krowy, a zło być wtedy jak ktoś zajebać krowy Kalemu. Aż dziw, że z takim socjalem udało jej się natrzepać jakieś tam głosy. Że nie wspomnę o głosach w rankingu na ulubionego Robinsona, bo tym to mnie kompletnie zaskoczyliście – spodziewałem się, że zostanie wgnieciona w ziemię razem z
Colem, Rudzielcem i tymi innymi smerfami.
Doktor Zachalski wyszedł w sumie na takiego trolka, który pałuje sobie Wiplera na myśl o tym, że zostanie zapamiętany, a niekoniecznie rzeczywiście dąży do wygranej. Byleby się działo. A to przeskoczymy z dobrego sojuszu, a to zrobimy jakiś kał szkwał na Radzie ryzykując odpadkę, a to pieprzniemy ajdola
Lauren do ogniska, juhułaaa, jest impreza.
Pyszniutka Ash, jak gloryfikowałem ją na początku, tak z czasem zaczęła mi się nudzić. Drugiej Andruśki czy Jenn Brown w moim sercu to z ciebie dziecko raczej nie będzie. Idź, wracaj na tę swoją plażę napieprzać usta-usta podchmielonym bogom surfingu. I wysmaruj sobie czymś tę brodę, bo jak babcię kocham…
Szkoda mi jedynie
Pana Pinto. Na początku napisałem, że będzie z niego takie ot pinto kiepskiej kiełbachy ze styropianu, arszeniku i kości wiewiórek, bez pomysłu na siebie, na grę i w ogóle na życie. Myliłem się – wyszła prawilna, pachnąca podwawelska wędzona w 60 stopniach, która najpierw chowała się w cieniu, a potem objęła dowództwo na dzielni, nie popełniła żadnego błędu i nie zaskoczyło jej nic, nie licząc tego ajdolowego świrowania Bena i Jeffa. Jeśli to akurat nie było ustawione, to błysnął też na końcu bardzo dobrym pomysłem z tym posłaniem doktorka na cmentarz.
No to tyle, moi państwo. Jak widzicie, coś tam się we mnie przy tym sezonie skończyło, coś przelało, coś usmażyło mi mózg i to jeszcze na smalcu. Jeszcze na początku, oglądając jak płonie Katrina, nastawiałem się na cud, miód i fistaszki, rozanielony zresztą dobrym sezonem poprzednim. A jednak klops.
Raczej nie uwierzę już w Survivor jako reality. I to paradoksalnie sezon był całkiem dobry, plot dynamiczny, a wyhajpowanych editowo postaci kilka i nie do końca wiadomo było, na którą Probst ostatecznie postawi. Jednak ta końcówka wybitnie zgniotła mi jajca.
Jeff po prostu ustawił sobie zwycięzcę, nie chcąc być może ryzykować, że znowu wyskoczy mu jakaś Michaśka z King Kong. Tego już nie jestem w stanie ot tak po prostu łyknąć, przetrawić i wykupkać. Czy będę od marca oglądać i pisać o tym, jak napierdalają się duchy na duszej wyspie? Nie wiem. Pewnie tak, przynajmniej z doskoku. Bo i przecież brak wiary w element reality o niczym nie przesądza. Powstają całe wypracowania o tym dlaczego Balladyna sprzedała siostrze kosę, jak Mały Książę gwałcił lisa, albo jak Raskolnikov skręcił kark tym dwóm żydowskim przekupom. No ale to już będzie trochę coś innego, tamto się raczej ne vrati. Ech... jakiś taki przykry posmak w gębie mi po tym sezonie pozostał i chyba już pozostanie w kontekście całego Survivor.
Trzymałe do końca kciuki za Chrissy, to totalnie moja ulubienica z S35. Nie chce mi sie duzo pisać, wiec powiem jeszcze tylko, że bardzo mnie boli to, ze wygrała osoba, któraa nie potrafiła nijak przekonać innych do zaprzestania polowania na nią i która przetrwała kolejne rady tylko dzieki HII podrzucanym przez produkcje. No halo to ma byc gra. Wygrywa ten kto umie się ustawić, a nie ten kto oszukuje przeznaczenie i to w takim marnym stylu; sytuacja bena az mi przypominała S30. No boze, caly sojusz go znienawidzil, i jeszcze wygrał? 
I tak, czytałem cały wątek i wszystkie posty w tym temacie więc zdaję sobie sprawę, że jestem w mniejszości, ale nic na to nie poradzę - cieszy mnie zwycięstwo Bena i tyle 
Po pierwsze dlatego, że kibicowałem mu od pierwszego odcinka, a coraz rzadziej zdarza mi się, że już na początku gry polubię kogoś na tyle, by od razu mu kibicować, a jeszcze rzadziej zdarza się, że ta osoba potem wygrywa. Więc każdy taki przypadek mnie cieszy